آزادی انجمن و حقوق صنفی در ایران و اسناد بین المللی

آزادی انجمن به عنوان یک حق اساسی بشری از جایگاه شناخته شده ای در اسناد بین المللی (بویژه سازمان بین المللی کار)، منطقه ای (حقوق بشری) و همچنین قوانین داخلی کشورها، برخوردار است. میزان اهمیت برخورداری از آزادی تشکیل انجمن(صنفی کارگری و کارفرمایی)- که پایه اقتصاد و جامعه کار و تولید، بر قدرت کار و بازوان انجمن ها تکیه دارد- بستگی به حمایت دولتها و سازمان های بین المللی و ایفای نقش آنها در جهت اجرای صحیح استانداردهای بین المللی، ارتقاء و تدوین استانداردهای نوین و همچنین تشویق و ترغیب دولتها به جهت همگام بودن قوانین داخلی با استانداردهای بین المللی، دارد . در این پژوهش تلاش شده است تا با تبیین و تشریح نقش و جایگاه حقوقی و عملی انجمن های کارگری وکارفرمایی در اسناد بین المللی و قوانین داخلی به بررسی نحوه عملکرد این نوع انجمن ها و نقاط ضعف و قوت آنان پرداخته، تا شاید بتوان در نهایت راهکارهایی را در جهت نزدیکی و هماهنگی تشکلهای کارگری و کارفرمایی جستجو کرد.